Mεγάρο Καποδίστρια

Τελικά όπου και να κοιτάξεις αυτή η πόλη σε πληγώνει. Σου προκαλεί αγανάκτηση, θλίψη, ντροπή.
Κάποιες φορές η αλήθεια είναι, ξεχνιέμαι, μαγεύομαι από τις ομορφιές και την ιστορία της και ελπίζω ότι τελικά θα τα καταφέρει! Μέχρι να έρθει η επόμενη κατραπακιά που θα με επαναφέρει στην πραγματικότητα.
Αυτή τη φορά από την ονειροπόληση με τράβηξαν οι εικόνες από το εσωτερικό του μεγάρου Καποδίστρια. Της οικίας του πρώτου κυβερνήτη της Ελλάδος.
Ένα κτίριο υπό κατάρρευση, οι τοίχοι έχουν φουσκώσει, η στέγη μπάζει νερά, πατώματα πλημμυρισμένα, η οροφή έτοιμη να πέσει, τα παράθυρα βγαλμένα, τρύπες στους τοίχους, καλωδιώσεις να κρέμονται από παντού, και το κυριότερο τα θεμέλια του κτιρίου κατατρώει χρόνια τώρα η εγκατάλειψη και η αδιαφορία.
ΝΤΡΟΠΗ!! Αυτό μόνο μπορώ να πω τίποτα περισσότερο. ΝΤΡΟΠΗ, έτσι με κεφαλαία γράμματα μήπως και κάποιος το προσέξει, μήπως κάποιος έστω και αργά αντιληφθεί το μέγεθος της καταστροφής.
Αλήθεια πιστεύεται ότι αν υπήρχε το κτήριο αυτό σε κάποια ευρωπαϊκή πόλη ή ακόμα και σε κάποια άλλη ελληνική πόλη θα βρίσκονταν σε αυτή την κατάσταση;
Ένα κτίριο που αντικατοπτρίζει την ιστορία μας θα έπρεπε να είναι το κόσμημα της Κέρκυρας να το γυαλίζουμε και να το ξεσκονίζουμε 24 ώρες το 24ωρο. Να το προβάλλουμε με κάθε ευκαιρία και να το αναδεικνύουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Εμείς όμως κλείσαμε τα μάτια, κατά την προσφιλή μας τακτική γυρίσαμε την πλάτη και το αφήσαμε, όπως και πολλά άλλα μνημεία μας, στο έλεος του χρόνου! Χωρίς κανένας να κάνει τίποτα απολύτως!
Και δεν με ενδιαφέρει, ποιος είναι ο αρμόδιος ή ποιος θα παρέμβει για την διάσωση και ανάδειξη του Μεγάρου Καποδίστρια. Δεν με ενδιαφέρει αν πρόκειται για το πανεπιστήμιο, τη νομαρχία , το δήμο Κερκυραίων, το υπουργείο πολιτισμού, την κυβέρνηση ή τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Αυτό που με νοιάζει είναι έστω και τώρα μετά από αυτές τις εικόνες κάποιος να παρέμβει. Να χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι να ξεσηκώσει την κοινωνία της Κέρκυρας και να δημιουργήσει ένα ισχυρό κύμα αντίδρασης και διεκδίκησης. Και περιμένω να ακούσω το δήμαρχο, το νομάρχη, την κα Γκερέκου με τα νέα της καθήκοντα, τους βουλευτές εάν και πως θα αντιδράσουν μετά το ρεπορτάζ. Αυτή την αντίδραση περιμένω..
Χρόνια τώρα αυτή την αντίδραση περιμένω.
Όπως περιμένω αρκετές εβδομάδες κάτι πολύ πιο απλό, να καθαρίσουν τα συνθήματα που κάποιοι έγραψαν με σπρέι στους εξωτερικούς τοίχους του Μεγάρου Καποδίστρια. Αυτό το τόσο απλό που όμως δεν γίνεται, όχι γιατί δεν μπορούμε αλλά γιατί δεν μας ενδιαφέρει, γιατί περνάμε τα κοιτάμε και δεν μας κάνουν πια καμιά εντύπωση. Μας εκπαίδευσαν βλέπεται να θεωρούμε μέρος της καθημερινότητας μας την ασχήμια, τη βρωμιά, την ατολμία, τον ωχαδερφισμό, την κοινωνική οκνηρία και κατά συνέπεια να μην μπαίνουμε στη διαδικασία να διεκδικούμε το καλύτερο.
Αλλά και εμείς επιτρέψαμε να γίνει αυτό, διαλέγοντας το ρόλο του απλού θεατή με τον πισινό μας καλοβολεμένο στις πολυθρόνες των café του Λιστόν, στη σκιά ή στον ήλιο ανάλογα με την εποχή.
Και η κατάρρευση των συνειδήσεων μας συνεχίζεται εκεί μαζί με τα τείχη των φρουρίων που χάσκουν , το νταβάνι που ετοιμάζεται να πέσει στο σπίτι του Καποδίστρια, την Unesco που πέρασε αλλά δεν μας ακούμπησε, τα αυτοκίνητα που τα αφήσαμε να μας ρυθμίζουν τη ζωή, τους πολιτικούς που εμείς εκλέξαμε, που τους βρίζουμε καθημερινά αλλά τελικά θα τους επανεκλέξουμε «γιατί μωρέ δεν υπάρχει και κανένας άλλος της προκοπής»….
Μονό που εγώ αυτή την προκοπή ψάχνω και δεν τη βρίσκω, εγκλωβισμένη κάπου ανάμεσα στην ελπίδα ότι, δεν μπορεί κάτι θα γίνει και στην υπέρτατη απογοήτευση ότι τελικά δεν μπορεί να γίνει τίποτα.
Α, και μην ξεχάσετε, σε λίγους μήνες που θα έρθουν οι επιθεωρητές της UNESCO να βάλετε τα καλά σας. Να φορέσετε και το καλύτερο σας χαμόγελο μήπως και καταφέρουμε να τους ξεγελάσουμε. Βάλτε και λίγο πλάτη να κρατήσουμε όρθια τα μνημεία
Κείμενο: ΜΑΡΙΝΑ ΜΟΣΧΑΤ