Λύπη, αγωνία και αγανάκτηση .

.

Ο άδικος χαμός της συμπολίτισσας μας με τόσο τραγικό τρόπο στην κεντρικότερη πλατεία τις Κέρκυρας ,δεν είναι ευκαιρία για έκφραση αντιπαράθεσης ,ούτε καν ευκαιρία για μια ακόμα εκδήλωση θλίψης .Θέλω όμως να βροντοφωνάξω με όλη μου τη δύναμη ,την αγανάκτησή μου ,την ντροπή μου, την αηδία μου, για την μέχρι σήμερα κακή , για άλλους απρόβλεπτη , αλλά για μερικούς απόλυτα προβλέψιμη διαχείριση των ζητημάτων της πόλης μας .Να καταγγείλω όσους είχαν εξουσία και την διαχειρίσθηκαν με ελλιπή τρόπο, χωρίς προτεραιότητες , χωρίς να βάζουν το χέρι τους στα μεγάλα προβλήματα της πόλης μας .Σε αυτούς που αναλώθηκαν ζεσταίνοντας καρέκλες σε αυτούς που δεν προγραμμάτισαν δεν σκέφτηκαν το μέλλον .Σε όλους αυτούς που είναι υπαίτιοι για χαμούς ανθρώπων ,για τα προβλήματα που γιγαντώνονται και μετά ζητούν λύση ,για αυτούς που έρχονται εκ των υστέρων ,ενώ δεν έκαναν τίποτα να δηλώνουν ότι λυπούνται , υποδεικνύοντας λύσεις μετά τα γεγονότα .
Στην πλατεία Σαρόκου χρόνια τώρα κτυπά η καρδιά του κυκλοφοριακού προβλήματος της πόλής. Μεγάλοι αριθμοί, ασύλληπτοι, για την Κέρκυρα ,οχημάτων και πεζών διασχίζουν την πλατεία διαγώνια, κάθετα ,κυκλικά . οχήματα όλων των μεγεθών. Περπατούν μόνιμοι κάτοικοι , τουρίστες, επισκέπτες ,άνθρωποι χαλαροί ,βιαστικοί με αγωνία στα πρόσωπά τους .Εκεί είναι και δύο αφετηρίες του αστικού Κ.Τ.Ε.Λ. εκεί διπλοπαρκάρουν οχήματα που ξεφορτώνουν .Εκεί αγωνιούν επαγγελματίες επισκέπτες οδηγοί που βιάζονται να περάσουν για να προλάβουν τις θαλάσσιες γραμμές με την Ηπειρωτική Ελλάδα .Εκεί έχει ο Δήμος προγραμματίσει να φτιάξει υπόγειο χώρο στάθμευσης.
Στην πλατεία Σαρόκου κτυπά με αγωνία η καρδιά του πεζοπόρου που την διασχίζει συνήθως άναρχα , αφού οι διαβάσεις δεν επαρκούν. Κτυπά η καρδιά των οδηγών που αλλάζουν διαδρομές κυκλοφορίας ανάλογα με την κατεύθυνση που πρέπει να επιλέξουν ενώ ταυτόχρονα πρέπει να μαντέψουν την σκέψη των άλλων οδηγών που έρχονται από τα δεξιά και τα αριστερά. Να προσέχουν ταυτόχρονα και όλους τους πεζούς που κινούνται εκτός διαβάσεων από όλους τους χώρους όλες τις ώρες στο οδόστρωμα . Εκεί το πρωί στάζει ο ιδρώτας από το μέτωπο του πιεσμένου γονέα που μεταφέρει και θέλει το παιδί του να προλάβει τα μαθήματα στο σχολείο. Εκεί περιμένουν με αγωνία να φορτωθούν για ένα μεροκάματο οι ομάδες των οικονομικών μεταναστών .Εκεί συγκεντρώνονται οι διαμαρτυρόμενοι πολίτες ,διαδηλώνοντας και προβάλλοντας όσα τους απασχολούν .Πουθενά προσβασιμότητα για τα Α.Μ.Ε.Α. Τεράστια η αγωνία για τις μητέρες με τα καροτσάκια .
Όλα είναι ανεπίτρεπτα ,γίνονται ατυχήματα , δεύτερη ανθρώπινη ζωή να κείτεται στην άσφαλτο, με σχεδόν τον ίδιο ακριβώς τρόπο . ο Χάρος να διαβαίνει από την πλατεία .
Η αγωνία η ταλαιπωρία να είναι στάσιμη. Δεν υπάρχει οδική ασφάλεια ,συμπεριφορά ευπρεπής και προγραμματισμένη μέσα στην πόλη της Κέρκυρας. Φτάνει πια . Η τοπική αυτοδιοίκηση πρέπει επιτέλους να ασκήσει το ρόλο της, να προλαμβάνει να προβλέπει και να αγωνίζεται για τα αυτονόητα.
Το ελάχιστο ζητούμενο είναι η διασφάλιση μιας πιο ανθρώπινης κοινωνικής ζωής .Είναι η απαίτηση για καλύτερες και ασφαλέστερες συνθήκες διαβίωσης στην πόλη .Όχι πια άλλες καρέκλες για αυτούς που δεν αξίζουν ,αλλά να βρεθούν άνθρωποι που να αξίζουν για τις καρέκλες .
Ήδη ξεκίνησε με αφορμή το λυπηρό γεγονός προσπάθεια, ευαισθητοποίησης των κερκυραίων από τα ΜΜΕ ώστε να δοθεί το μήνυμα στην αυτοδιοίκηση, να αναλάβει τις ευθύνες της.
Ας μη χάνουμε άλλο χρόνο ,είναι ώρα πλέον, με ιδιαίτερη μελέτη ,κοινούς αγώνες , και διεκδίκηση ,η πόλη μας να ξαναβρεί την χαμένη της αξιοπρέπεια .να ξαναγίνει φιλική ,ασφαλής ανθρώπινη .

Τηλέμαχος Γαβαλάς