ΜΠΟΡΕΙ Η ΑΠΟΧΗ ΝΑ ΑΝΑΤΙΝΑΞΕΙ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΑ;

ΜΠΟΡΕΙ Η ΑΠΟΧΗ ΝΑ ΑΝΑΤΙΝΑΞΕΙ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΑ;
Ακόμα κι αν το επικαλύπτει η κακόφωνη συναυλία κατά φαντασίαν νικητών, το κοινωνικό ηφαίστειο στην Ελλάδα κοχλάζει. Ναι, η Αποχή είναι πρόβλημα για τη στρατηγική – που τρέμει το αυθόρμητο (όπως έδειξε ο πατριάρχης των σύγχρονων «επαγγελματικών» κομματικών μηχανισμών μαζικής αναφοράς, Λένιν). Αλλά, χωρίς απαραιτήτως να εκφράζει τα ίδια στρώματα, μήπως η Ιουνιανή τακτική των βατραχοπέδιλων προεκτείνει τα μικρά Δεκεμβριανά του 2008; Μήπως η σκέτη κουκούλα «αναπτύχθηκε» σε κανονικό χταπόδι;
Διαφαίνεται από τα αποτελέσματα ότι προεκλογικά τους έξω-φρενών πολίτες «βασάνισε» το παρακάτω “multiple-choice” (πολλαπλή επιλογή με 3 εναλλακτικές λύσεις):
[1] Εξαιτίας του «μηδενικού κόστους» από την αγνόηση των (όχι βουλευτικών) εκλογών, το οικονομικοπολιτικό φαινόμενο του «δωρεάν επιβάτη» εκδηλώνεται από την ανάποδη. Ζητούμενο: να απαξιωθεί πλήρως το Σύστημα, χωρίς ατομική έκθεση σε κίνδυνο. Αποτέλεσμα: αυτοτροφοδοτούμενη Αποχή (με προϋπόθεση την ισχυρή «τάση»).
[2] Ένσταση: Το Σύστημα δεν πλήττεται αποφασιστικά από την Αποχή (πάγια δικλίδα ασφαλείας για την εκτόνωση σωρευμένης δυσαρέσκειας). Συμπέρασμα: επιτακτική η συμμετοχή στη διαδικασία και η ψήφιση συγκεκριμένων, διακηρυγμένα αντισυστημικών κομμάτων αρχών, με διαυγή και αγωνιστικά δοκιμασμένη ιδεολογικοπολιτική χάραξη.
[3] Σκεπτικό τρίτο: Το Σύστημα δεν μπορεί να πληγεί από την Αποχή (όπως στο 2), αλλά ούτε από τη δράση διακηρυγμένα αντισυστημικών, όμως στη πράξη αφομοιωμένων στο Σύστημα κομματικών μηχανισμών. Συμπέρασμα: στήριξη «εναλλακτικών», εξωσυστημικών δυνάμεων.
Προσωρινό ρεζουμέ: οι Οικολόγοι-Πράσινοι (ούτε «νέο κόμμα», ούτε εξωσυστημικοί!) τσίμπησαν από τη δυσπιστία ψηφοφόρων του δικομματισμού για τα «κατεστημένα» Αριστερά κόμματα. ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ αντιλήφθηκαν τη συγκυρία, και επιδόθηκαν σε αγώνα οπισθοφυλακών (με αξιοσημείωτη επιτυχία). Το δε (ημέτερο) ΠΑΣΟΚ, που επίσης ισορρόπησε στο παραπέντε το «πρασινοπράσινο» ισοζύγιο, προβάρει ανέμελο τα φράκα.
Η Αποχή, παθητική ή μη (από το κλάσμα εγκύρων/εγγεγραμένων), σκαρφάλωσε στο 48,71%. Οι Κερκυραίοι, «κοινωνιολογική εμπροσθοφυλακή» που απείχε κατά 45,06% το 2004, τώρα φασκέλωσαν κατά 52,23%. Στο τοπικό ισοζύγιο δεσπόζουν οι προδομένοι «Μύριοι»: 10.000 απέχοντες, που άλλοτε ψήφιζαν ΝΔ.
Ποιό είναι, λοιπόν, το πρόσωπο της Αποχής; Είναι «Αβράκωτοι», απόκληροι λούμπεν (κατά την ανάλυση του ΚΚΕ) – ή μήπως το αντίθετο: απογαλακτισμένοι φιλελεύθεροι αστοί, ταξικοί αυτόμολοι του Συστήματος, απηυδησμένοι από τη φαιδρή ρητορική και πρακτική των δύο μεγάλων (κρυπτοσυντηρητικών ή φανεροσυντηρητικών) κομμάτων;
Και αν επισυμβαίνει το δεύτερο, αν ανοίγεται «τεκτονικό» το ρήγμα μίας ψυχοπολιτικής διάρρηξης των σχέσεων τέτοιων πεπαιδευμένων και δυναμικών στρωμάτων με τη κοινωνική τους μήτρα, πόσο εκρηκτικές μπορεί να είναι οι συνέπειες μιας πιθανής συμμαχίας τους με τους «Αθλίους»;
Υποβλητική εκκρεμότητα: άραγε ο «αόρατος νικητής», η οργίλη στρατιά που βουίζει στη κυψέλη-χρονοκάψουλα της Αποχής, κυοφορεί κάποια ιστορικότερη παρέμβαση; Θα λειτουργήσει ως λύση ή «μη-λύση» κόντρα στον εκφυλισμό (μεταξύ άλλων: Δεξιά ή και φασίζοντα απολιθώματα) που μας καθηλώνει; Άμα σημάνουν οι καμπάνες…
Αριστοτέλης Κοσκινάς

Η CorfUtopia